Lolo's Love

Ilan ba sa atin ang lumaki sa ating mga lolo at lola?  Ang iba sa atin ay maagang naulila o di kaya'y masyadong busy ang ating mga magulang kaya't sa mga lolo at lola tayo ipinagkakatiwala.  

Iba ang pagmamahal na ibinibigay ng ating mga magulang.  Pero higit na mas kakaiba ang pagmamahal na inilalaan sa atin ng ating mga lolo at lola.  Sila kasi ang mga tipong buhos ang pagmamahal at kung puwede lang na ibigay ang lahat ng ating mga pangangailangan na walang pag-aalinlangan ay sa kanila manggagaling iyon.  Sila ang tipong ibibigay ang lahat-lahat para lang sa ating ikakasaya.

Ang mga batang lumali sa pangangalaga ng kanilang lolo at lola ay higit na masagana sa pagmamahal at talagang sunod sa layaw.  Ang mga bata ding ito ang masarap na magmahal dahil naranasan nila kung papaanong mahalin nang lubos at todo-todo.  

Kaya't napakasuwerte ng mga batang may pangalawang mga magulang sa katauhan ng kanilang lolo at lola.  Napakapalad nila at nakaranas sila nang pagmamahal na buo at wagas.

Pork Kare-Kare

Kapag kare-kare na ang usapan ay hindi mo na ako kailangang pilitin pa.  

Hindi ko alam kung kailan ko pa nakahiligang kumain ng kare-kare.  Mapa baka, baboy, o manok pa ito ay pasado ito sa aking panlasa.  Kahit nga sa mga karinderia malapit sa tinutuluyan ko, pinapatos ko ito kapag nagkataong naglalaway ako sa hitsura ng luto nila.

Ang gustong-gusto ko sa kare-kare ay yaong malapot at malasa ang sauce.  Tipong sauce pa lang ay ulam na.  Pagkatapos ay masarap ito kapag malambot ang karne at hindi mo na kailangang makipaglaban pa para lang makahimay ng laman nito.  At higit sa lahat, nakakatulo ng laway ang masarap na bagoong alamang.  Wow!  Heaven.

Model

Isa sa mga gusto kong gawin kapag hawak ko ang aking kamera ay ang magphoto shoot.

Kadalasan ay isang malaking challenge na kuhaan ng magandang picture ang isang subject lalo na kapag hindi ito marunong magpose.  Kahit na sabihing maganda ang model, kapag hindi ito marunong magproject ay machachallenge ka talaga.

Kaya pag may pagkakataon o may mag-ayang mag shoot, game akong sumasama lalo na kapag hindi ganoon kalaki ang contribution.  Sa pamamagitan kasi nito ay lalong nahahasa pa ang kakayahan ko at mas lalo pang nagiging creative sa pagkuha ng pictures.

Tandang

Hindi daw lahat ng lalake ay may itlog.  Haha.  Kung manok ang usapan, tumpak nga ang kasabihang ito.  

Nakakatuwang isipin na hindi lahat ng mga nilikha ay pare-pareho ang komposisyon ng kanilang katawan kahit iyong mga magkakatulad man lang.  Mapapaisip ka tuloy kung bakit nagkaganoon?  Ano ba ang dahilan kung bakit ang mga establisadong pamantayan, gaya ng isang lalake, ay hindi present sa ibang mga katulad na nilalang.  

Hindi ko alam kung ano ang rason ng kalikasan kung bakit naging ganoon ang kalakaran.  O baka naman ito ay para lang sa mga mammals.  Posible.  Hehe.

Hidden

Ang ating ginagalawang mundo ay maraming mga bagay na itinatago o di kaya'y naghihintay na matuklasan.  May mga bagay na hindi natin napapansin dahil sa ibang mga bagay nakatuon ang ating paningin.  Pero kapag atin itong natuklasan at bigyan nang kahit kaunting panahon lang, tiyak na makakakita tayo ng kakaiba at interesadong mga bagay.

Nakakatuwang isipin na merong mga bagay at nilalang sa ating paligid ang hindi natin masyadong napapansin.  Siguro ay wala tayong panahon o di kaya'y hindi tayo interesado sa kanila.  Akma din kayang masasabi na merong mga tao sa ating paligid na hindi natin napapansin at pareho din ang ating dahilan?

Minsan daw, kapag may pagkakataon tayo, hindi kalabisan na ating bigyang pansin ang nakapaligid sa atin.  Kaya nga minsan ay nabibigla na lang tayo dahil ang nasa paligid pala natin ay interesting pala at sa huli na natin ito malalaman.  Malamang kung napapaaga ang ating pagkakilala, higit na mas maraming mga interesadong bagay ang siya nating natutunan sa kanila.

Interpreter Please

Minsan ay may nakikita tayong mga signages na kumikiliti sa ating imahinasyon.  Ang iba ay mapapaisip ka kung ano ang tamang pakahulugan nito.  Mapapatigil ka naman sa iba pang signages at marahil ay magtatanong ka kung tama ba ang nabasa mo.  Pero ang kadalasang sabi nga, it's the thought that counts.

Nakakatuwang isipin na nagiging malaya tayong magpaskil ng kahit na anong mensahe sa ating paligid.  Kaliwa't kanan ay palagi kang may mababasa sa iyong daraanan.  Babala, paalala, patalastas, hanggang sa mga naglalakihang mga mukha ng mga pulitiko ay meron tayo niyan at nagkalat sila sa buong Pilipinas.  Malamang ay hindi ito napagtutuunang pansin ng ating gobyerno.  Ang ating bansa ay nagiging isang malaking message board.

On the lighter side, ang iba sa mga signages ay nagsisilbing taga-aliw na rin.  Kahit na hindi kagandahan ang araw mo, kapag nakakabasa ka nang sadyang kakaibang mensahe ay mapapangiti ka na lang.  Kaya kung hindi ka naman busy sa iyong pang-araw-araw na buhay, baka may time kang igala ang iyong paningin at malay mo, merong nakapaskil diyan sa tabi-tabi lang na magpapasaya sa iyo.

Laban

Sa buhay, hindi pwedeng maging mabait ka lang lagi.  Kapag ipinapakita mo na lagi kang mabait, maraming mga oportunista at mga mapagsamantalang mga tao ang siyang lalamon sa iyo nang buo.

Bakit kaya ganoon ang buhay?  Kapag salbahe ka ay marami ang magagalit sa iyo.  Marami ang ayaw sa taong salbahe.  Pero kapag mabait ka naman, marami din ang mga mapagsantalang mga tao.  Saan ka lulugar? 

Hindi pala pwede na ilatag mo ang lahat ng iyong baraha at maging open book ang buhay mo kahit sa mga taong madalas mong nakakasalamuha.  Hindi man magandang sabihin, ang iba sa kanila ay parang mga leon at tigre na naghihintay lang ng tamang pagkakataon para lapain at sagpangin ka.  Wala sa kanilang bokabularyo ang salitang pamilya at kaibigan.  Basta kapag interes nila ang pinag-uusapan, hindi ka nila sasantuhin.

Ang sabi nga ay dapat tayong matuto makipaglaro sa mga taong nakapaligid sa atin.  Hindi pwedeng puro kabaitan at pagtitiwala nang lubos ang ating paiiralin.  Dapat din tayong maging matapang at lumaban kung kinakailangan.  Dapat din nating ipakita ang mabangis nating mukha kapag dumating ang pagkakataong nadedehado na tayo.  At hindi pwedeng ibigay mo ang iyong kabilang pisngi para pumantay ang pagkakasapak ng iba sa iyo.  Ano sila, sinuswerte?

Kalabaw

Bakit daw dinadala ang kalabaw sa ilog?  Kasi alangan namang dadalhin mo ang ilog sa kalabaw.  Haha.

Ang kalabaw ang siyang pangunahing hayop na tumutulong sa ating mga magsasaka para mapakinabangan ang mga lupa at bukirin.  Bago pa mauso ang mga modernong kagamitan sa pagsasaka, ang kalabaw ang siyang nagiging katulong ng mga magsasaka para ang lupang sakahan ay mapakinabangan at makapagtanim ng palay at mga sari-saring produktong pang-agrikultura.  Marahil kung wala ang kalabaw ay pwede namang gamitin ang baka.  Hehe.  Marahil kung wala ang kalabaw ay tiyak na hirap ang ating mga magsasaka.

Pero sa paglipas ng panahon at sa pagdating ng mga modernong kagamitan, ang iba sa ating mga magsasaka ay mas ninanais na gumamit ng mga modernong gamit sa pagsasaka.  Masyado daw matrabaho ang pagkakaroon ng hayop gaya ng kalabaw dahil kailangan mo pang pakainin ito at ipastol.  Hindi gaya ng traktora na gasolina lang ay gagana na ito.

Ganoon pa man, hindi lahat ng mga magsasaka ay sumasabay sa modernisasyon.  Marami pa ring mga tradisyonal na mga magsasaka ang siyang gumagamit ng kalabaw lalo na iyong nasa malalayo at liblib na lugar.  At dahil hindi lang pag-aararo ng bukid ang silbi ng kalabaw, mas higit itong kapani-pakinabang sa magsasaka at sa kanyang pamilya.

Escabecheng Bulad

Ang bulad o dinaing na isda ay matitisod mo kahit saang parte ka man ng bansa naroon.  Kahit nga sa mga malls ay meron na rin nito.  

Minsan, nang gumala ako sa parteng Mindanao ay may nasumpungan akong kakaibang putahe.  Escabecheng bulad daw iyon.  Talagang na curious ako dahil sa pagbanggit ng salitang bulad.  Nakamulatan ko kasi na ang luto sa bulad ay prito o inihaw lang o di kaya'y inihahalo ito sa gulay para mas lalong lumasa ang pagkain.  Pero ngayon ay main dish na siya.

Dahil nga naintriga ako sa lasa nito ay nagpaunlak naman akong tikman ito.  Naroon pa rin ang pagiging firm ng texture ng karne nito.  Pero dahil nasabawan na ito ay lumambot ang karne nito.  At dahil nga hindi maalat ang bulad, mas mainam itong kainin.

Baby

Ang sarap talaga tingnan ng mukha ng isang bata.  Sadyang napakaamo ng mukha ng isang sanggol o bata at hindi mo ito makakitaan ng anumang pagbabalatkayo.

Ang isang baby o sanggol ay itinuturing nating parang isang anghel dahil sa taglay nitong kakaibang ganda at karisma.  Kahit kaninong anak man yan, basta bata o baby pa ay talaga namang ginakagiliwan natin.  Masasabi nating larawan ng isang purong kabusilakan ang anyo ng isang baby dahil wala pa itong kamuwang-muwang sa mundo.

Ang sabi nga ay mabuti pa raw ang isang baby dahil hindi pa corrupted ang pag-iisip at kamalayan nito.  Kaya nga nakakagaan nang loob at nakakapagpasaya ang isang bata dahil sa taglay nitong busilak na budhi at walang anumang pagkukunwari.

Caving

Kapag maganda ang panahon at may budget pang gala, isa sa mga paborito naming ginagawa ay ang mag caving.  Hindi naman kami mga eksperto o talagang kinakarir ang pag explore sa mga kuweba.  Trip lang namin na gumala para maiba naman ang takbo ng mga pangkaraniwan naming buhay.

Isa marahil ang caving sa matatawag kong hindi pangkaraniwang adventure na nagagawa ko sa kasalukuyan.  Hindi naman talaga kasi ako extrovert at hindi ito ang tipong gawain na matatawag kong magiging comportable ako.  Maliban kasi sa acrophobia, claustrophobic din ako.  Kaya't isang malaking challenge para sa akin na maconquer ang challenge na ito.

Sa mga nagdaang panahon kung saan nakaranas na akong magcaving, hindi pa naman ako dumadating sa punto na talagang pang buwis-buhay na caving activity ang aking nagawa.  Ang mga napupuntahan kong mga caves ay ayos naman at nakakalabas naman ako nang buhay.  Dahil sa ganitong klaseng activity, unti-unti kong nalalabanan ang pagkatakot ko sa mga small spaces.

Ulan

Nang minsang nasa galaan ako ay medyo nakakabadtrip dahil hindi stable ang panahon.  May nakaamba palang bagyo at ang mga unang bugso ng ulan nito ay pagbabadya nang padating na bagyo.  Ayun at tipong by the mercy ka ng panahon.  Kung kelan titila ang ulan ay doon ka palang ulit mabubuhayan nang pagkakataon para magsaya at gumala.

Ang sabi nga nila, kapag umuulan ay kailangan mo munang sumilong kapag hindi ka pa handang mabasa.  Kung magiging sagabal ang pagdating ng ulan ay binibigyan ka nito nang pagkakataon para magmunimuni at marahil ay may mga bagay sa iyong paligid na pwedeng tapunan mo nang pansin.  Kung wala ka namang masisilungan, eenjoy mo na lang ang buhos ng ulan.  Ang tawag ng iba diyan ay blessing in disguise at malamang ay magdudulot din ito nang magandang experience lalo na kapag takot ka sa ulan o hindi mo pa nasubukang maligo sa ulan.

May dahilan ang lahat ng bagay, maging ulan man yan.  Ang mahalaga ay kung ano ang ating magiging pananaw sa mundo kapag may mga bagay na dumadating na hindi umaayon sa ating plano.  At doon nasusukat kung ano tayo at maging ang ating pagkatao 

Diskarte

Nakamulatan ko ang aming lugar kung saan ang pangkaraniwang hanapbuhay ng mga tao ay pagsasaka at pangingisda.  At hindi isa ka sa kanila, kaunting diskarte lang ay hindi ka magugutom.

Kapag panahon na sagana ang isda, asahan mong sa pamayanan namin ay maraming mga tao ang tumatambay sa tabing dagat.  Habang unti-unting kumakagat ang dilim ay lalo pang dumadami ang mga tao.  Ang pagpunta nila sa tabing dagat ay hindi ang pamamasyal o simpleng tambay lang.  Naghihintay sila para tumulong sa paghila ng lambat.

Isa ito sa mga karaniwang tagpo sa aming pamayanan.  Kapag sagana sa isda ang karagatan, ang mga tao ay tumutulong sa paghila ng lambat at sa pagdaong ng isda ay maabutan sila kahit papaano ng isda.  Mas madaming huli ay mas madaming bigay.   Kaya't kung madiskarte ka ay madami kang maiiuwi at hindi mo na kailangan pang bumili ng pang ulam mo ng ilang araw.

Waterfall

Isa sa mga hilig ko ay ang kumuha ng picture ng waterfalls.  Marami-rami na rin akong napuntahang mga lugar na may waterfalls at kadalasan sa mga ito ay talagang malayo at kung minsan ay buwis-buhay pa.

Sadyang nakakahalina ang ganda ng waterfalls at tila ba isa itong palabas para sa akin na habang tumatagal ay nakakamangha at napakaganda.  Masasabi kong mapalad ako at nasa kalakasan pa ako para marating at makita ang mga ito.  Ito ang tipo nang lugar na kahit kailanman ay hinding-hindi ko pagsasawaang puntahan.

Actually, hindi naman talaga ako naliligo sa waterfalls.  Binibiro nga ako minsan ng mga kaibigan ko na hindi man lang nabasa ang katawan ko kahit na narating ko pa ang isang talon o waterfall.  Haha.  Totoo nga naman.  Kadalasan kasi ay gusto ko lang tumambay sa isang bahagi nito at gusto ko lang itong panoorin.  Lalo na kapag nabigyan ako nang mahabang panahon kung saan ay nakikita mo ang kanyang pagbabago sa buong araw, talagang sulit ang experience na iyon at maging ang mga pictures na makukuha ko dito.  

Pictures.  Iyon lang naman talaga ang dahilan kung bakit gusto kong pumunta sa mga ganitong klaseng lugar.  Gusto ko lang kumuha ng maraming pictures.  Ang sabi nga ay kapag tumanda tayo ay nabubura ang mga alaala sa ating memorya pero hindi ang pictures.  Kaya't habang may pagkakataon ay talagang sinusubukan kong kumuha at mag-ipon ng maraming pictures para sa mga alaalang hindi kukupas at makakalimutan.

Stand Tall and Proud

May mga pagkakataong meron tayong itinatagong mga insecurities sa buhay lalo na kapag hindi tayo confident sa kung ano ang meron tayo.  Kahit na sino sa atin ay may dinadalang insecurities sa buhay dahil walang perpektong tao at meron tayong mga inaasam na mga bagay na talagang ipinagkait sa atin.  Ang sabi nga nila ay masyadong magaling si Lord dahil hindi ng lahat ng mga bagay ay ipinagkakaloob niya sa iilang mga nilalang lang.

Minsan ay may mga nakikilala o nakikita tayong mga tao na talagang angat sa atin at masasabi nating mabuti pa sila at halos ang lahat ay nasa kanila na.  Pero katulad natin, may mga hangarin din silang hindi nila nakakatamtan.  Nagkataon lang marahil na mas madiskarte ang iba sa kanila kaya't sa tingin natin ay sobra-sobrang biyaya na ang meron sa kanila.

Marahil kaya nagkakaroon tayo ng mga insecurities sa ating buhay ay mas nakatuon ang ating pansin sa kung ano ang kulang sa atin at hindi sa kung ano ang meron tayo.  Maliban dito, minsan nagkakaroon nang inggit sa katawan dahil sa tingin natin ay higit na pinagpala ang ibang tao kesa sa atin.  Marahil ay nakakalimutan natin na bilang isang anak ng Dakilang Lumikha ay mayroon tayong espesyal na katangian at kakayahan na wala sa iba.  At kung matuto lang tayong gamitin at pahalagahan ang kung ano ang meron tayo, malamang ay magiging masaya at makuntento na tayo.

Stand tall and proud, kaibigan. Make the best happen at nasa kamay mo ang iyong kaligayahan at ganoon din ang katuparan ng iyong mga pangarap.

Suman

Masasabi kong naging bahagi ng aking paglaki ang pagkaing ito.  Isa ito sa mga pagkaing nakagisnang inihahanda sa aming lugar at nang lumaon ay naging pang araw-araw na kakanin na inilalako.  Maraming varities ang kakaning ito.  Maliban sa simpleng malagkit na kanin ay may kamoteng kahoy din nito.  

Sa ibang lugar, kapag suman ang usapan, awtomatikong nakadikit na dito ang malagkit na kanin.  Kadalasan, para mas masarap at malasa ito, overnight na ibinababad sa gata ng niyog ang malagkit na bigas bago ito balutin at pakuluan.  At para mas lalong sumarap pa ito, pinapahiran ito ng margarine o di kaya'y nilalagyan ng jam.  Nakakagutom tuloy.  Haha.

Apoy sa Langit

Kapag summer ay madalas ganito ang kalangitan natin pagsapit ng dapithapon.  

Masarap tumambay sa tabing-dagat lalo na kapag hindi mainit ang sikat ng araw.  Mapamadaling araw man ito o dapithapon.  Pero dahil mas maganda ang hitsura ng kalangitan kapag dapithapon, ito ang trip kong gawin kapag nasa probinsiya ako.

Sa panahong uso na ang tv, cable, internet, at kung anu-ano pang mga technology at kasama na ang pag-usbong ng mga sari-saring gimik, iba pa rin ang ligaya na hatid ng kalikasan.  Kung baga, nakakagaan ng loob at nakakapagpasariwa ng kaluluwa ang makakita ka ng isang magandang tanawin.  At kadalasan ay nature ang naghahatid nito.

Ang sabi nga ay hindi araw-araw ay pare-pareho ang hitsura ng kalangitan.  Kahit na araw-araw ay sumisikat at lumulubog ang araw, asahan mong ang bawat araw na iyon ay may kanya-kanyang hatid na sariling ganda na tiyak ikakamangha mo.

Parasailing

Isa sa mga wishlist ko ay makaranas ng parasailing.  

Kapag napapadaan ako sa Boracay, ang tagpong ito ay karaniwang makikita nang malapitan kapag nakasakay ako sa barko.  Talagang nakakaengganyo ang ganitong activity dahil nakalutang ka sa ere at kita mo ang buong kapaligiran habang nakaupo ka at tipong solo mo ang mundo.  Pero ibang usapan kapag may phobia ka sa matataas na lugar.

Hindi ko alam kung paanong nagmanifest ang aking acrophobia pero nararamdaman ko na lang ito kapag ako ay nasa isang mataas na lugar, building man o bundok, at tipong umiikot ang aking sikmura at simulan na akong pagpawisan ng malamig.

Marami-rami na rin akong ginawang mga buwis-buhay na activities na may kinalaman sa phobia ko.  Iyon bang tipong kahit pakiramdam ko ay mamamatay na ako ng mga sandaling iyon ay ayos lang dahil gusto kong maranasan ang isang nakakatakot na bagay.  At sa paglipas ng mahabang panahon na palaging dinadaanan ko ang lugar na ito, ipinapangako ko sa aking sarili na 'bullet day' (balang araw, haha) ay gagawa at gagawa ako nang paraan para makaranas ng parasailing.

Paradise

Sa isang bansa kung saan ay napapaligaran ng iba't-ibang anyong tubig, masasabi mong hindi ka mauubusan nang magigimikang lugar sa buong Pilipinas.

Napakapalad ng ating bansa dahil sa sobrang daming lugar dito ang may anyong tubig.  Kadalasan ang mga kilalang pasyalan ang siyang matao at palaging dinadayo lalo na kapag may night life dito.    Pero kapag maparaan ka at medyo hindi maselan, may mga lugar sa ating bansa na virgin pa at hindi masyadong dinadayo ng mga pangkaraniwang bakasyonista.  At higit sa lahat ay may mga lugar na puwedeng puntahan na hindi mabubutas ang iyong bulsa.

Kaya nga kapag may pagkakataon ay mas trip ko ang pumunta sa mga lugar na hindi masyadong matao dahil wala masyadong hassle at hindi mahal ang gumimik sa mga ganitong klaseng lugar.  

Buhay Probinsiya

Ang buhay probinsiya na ating nakagisnan ay unti-unti na ring nagkakaroon nang pagbabago.  Sumusunod na rin ito sa takbo ng modernisasyon.  Marahil, tanging ang mga liblib na lugar na lang sa ating bansa na walang tagong yaman ang siyang naiiwan.

Pero kung ako ang tatanungin ay mas mainam pa ring tumira sa probinsiya kesa sa lungsod.  Kung meron ka lang sapat na pera para sa pang-araw-araw mong pamumuhay ay tiyak na mas relaxing ang tumira sa probinsiya.  Iyon na rin marahil ang dahilan kung bakit ang iba sa atin, kahit na naikot na sulok ng buong mundo ay ninanais pa ring bumalik sa kanilang mga probinsiya dahil sadyang kakaiba ang kapaligiran dito.

Sa probinsiya kasi ay nakakalanghap ka pa nang sariwang hangin.  Ang mga pagkain dito, lalo na ang mga gulay, prutas, karne, at isda ay talaga namang sariwa.  Nakakagalaw ka na hindi masyadong naglalabas ng pera.  Pwedeng makalibre ka sa kapitbahay ng dahon ng malunggay, alugbati, saluyot, talbos ng kamote, at kung anu-ano pa.  At higit sa lahat, buhay pa rin ang diwa nang bayanihan at pagmamalasakit sa kapwa.

Paglalakbay

Ang buhay ay isang walang katapusang paglalakbay.  Habang tayo ay nabubuhay, patuloy tayong maglalakbay.  Minsan may malayo at minsan ay diyan lang.  Minsan ay may madali at minsan ay may masalimuot.  Pero ang sabi nga ay hindi importante kung ano ang destinasyon kundi ang kung ano ang meron habang tayo ay nasa daan.

May mga paglalakbay na puno nang aral at panibagong karanasan.  May mga paglalakbay na bumubuo ng ating pagkatao at nagbibigay sa atin nang panibagong sigla para mabuhay.  May mga paglalakbay na gumigising sa ating kamalayan at lalong nagpapayabong ng ating sarili.  At may mga paglalakbay na nagbibigay sa atin ng panibagong kalakasan para harapin ang buhay na puno nang pag-asa at positibong pananaw.

Kaya't huwag panghihinayangan na tuklasin ang mga lugar at destinasyon na dapat nating marating.  Habang bata, nabubuhay, at may kakayahang maglakbay ay gawin nating makabuluhan ang ating buhay dahil walang katumbas ang aral at experience na siyang lalong magpapayabong ng ating pagkatao.

Batang Kalye

Minsan ay may narinig akong argumento tungkol sa pagkakaroon ng anak.  Ang sabi ay "Bakit daw ang mga nakatira sa squatter ay nagagawa naman nilang buhayin ang kanilang mga anak at hindi nag-aalinlangan na magkaroon ng maraming anak."  Anak ng teteng na argumento yan.  Marahil ay iyon na ang isa sa mga walang kwentang rason na aking narinig.

Karapatan ng isang bata ang mabigyan nang maayos na tirahan, damit, pagkain, edukasyon, at pag-aalaga at pagmamahal ng kanyang mga magulang.  Kapag ang mga magulang ay walang pakialam sa kanilang anak, hindi sila matatawag na mga magulang at sana ay hindi na lang sila nag-anak.  Marahil ay marami sa atin ang nakakita halos araw-araw ng mga bata na nanlilimahid na gumagala sa mga kalye at namamalimos o di kaya'y sinasama ng kanilang mga magulang para manlimos.  Sana ay hindi na lang sila nag-anak kung ganoon na lang din ang magiging kapalaran ng mga bata.  

Noong unang panahon, ang mga ninuno natin ay naniniwala na ang pagkakaroon ng maraming mga anak ay biyaya ng langit.  Subalit matatawag bang biyaya ang mga bata kung sila ay hindi maasikaso at tipong walang plano ang kanilang mga magulang para sa kanilang mga anak.  Ang paniniwala daw dati kung bakit ganoon na lang kahilig ang mga tao  na magparami ay ang kanilang mga anak ay siyang magtatakas sa kanila sa kahirapan.  Nakakatawa at nakakainis ang paniniwalang ito.  Imagine mo na lang na ang isang mag-asawa ay mag-anak ng marami at ang kanilang mga anak ang siyang magtatrabaho para sa kanila tapos ay kukuyakoy na lang sila maghapon.  Hindi ba isang malaking kasalanan na ang trabaho na dapat ay gagawin ng mga magulang ay ipapasa sa kanilang mga anak.  Para bang ang konsepto nila ay gagawa ng kanilang sariling labor force para maging hayahay ang kanilang mga buhay.

Marami tuloy ang nagtataka kung bakit ang mga mayayaman ay kakaunti ang mga anak at ang mga mahihirap naman ay sandamakmak ang bitbit na mga bata.  Simple lang naman ang dahilan.  Walang magawa ang mga mahihirap kundi ang magparami.  Hindi nila iniisip ang magiging kapalaran ng kanilang mga anak.  Anak ng teteng.

Kung ang simpleng argumento ay ihahalintulad mo ang iyong kapalaran sa mga nakatira sa squatters na bahala na si batman sa magiging kapalaran ng iyong mga anak, hindi ba malaking insulto iyon sa magiging mga anak mo na kahit mga basic nitong pangangailangan ay hindi mo maibigay.  Anong klaseng magulang ka kung nagkataon?  

Adobong Pusit

Ay yayay!  Sa tuwing umuuwi ako sa probinsiya lalo na kapag end of the year, sobrang sagana ng pusit sa amin.  Hindi buo ang bakasyon ko kapag hindi ako nakakatikim ng sariwang pusit na inadobo.

Kahit na simpleng lutong adobo lang ang pagkahanda sa pusit ay solve na ang araw ko.  Talagang napaparami ang kain ko ng kanin kapag ito ang nakahain sa hapag kainan.  Sino ba naman ang hindi matatakam sa sariwang pusit at amoy pa lang ay gugutumin ka na agad.  Haha.  At sa sobrang daming huli nito, halos araw-araw ay ito ang inuulam ko.

Halik sa Alon

HAHA.  Sobrang laki nang tawa ko nang makita ko ang dalawang batang ito na nag-aabang nang hampas ng alon sa dalampasigan.  Nagtatawanan ang dalawang mokong habang hinihintay nila ang mataas na alon at ang isa ay ibinabalandra ang kanyang mukha para mahampas ng alon.

Kung nasa beach ka nga naman, sobrang maraming pwedeng gawin para magsaya.  First time ko na maka-encounter ng ganitong katuwaan at talagang nakakaaliw silang panoorin.  Sa tuwing matatamaan sila ng alon ay ramdam ko (kahit na nanonood lang ako) ang alat na pumapasok sa ilong ng batang nakadapa.  At sa ilang beses niyang ginagawa nito, panay ang pisil niya ng kanyang ilong dahil sa pumasok na tubig alat.

Rainbow

Ilang beses na rin akong nakakita ng rainbow at sa tuwing lumilitaw ito ay talagang hindi ko pinapalagpas ang pagkakataon na malitratuhan ito.  Iyon nga lang at halos hindi mapansin ang rainbow lalo na kapag sadyang malayo at hindi gaanong matingkad ang kulay nito.

Pero may isang pambihirang pagkakataon nang biglang lumitaw ang isang rainbow.  Dinayo namin ang isang magarang falls sa may Mindanao at talaga namang nakakamangha ang ganda ng falls lalo na kalakasan ng tubig na rumaragasa dito.  Nang tumingkad ang sikat ng haring araw ay doon na lumabas ang rainbow.  Haha.  Jackpot. 

Talagang nakakamangha at sobrang excited kaming lahat lalo na at hindi pa gaanong maraming tao ng mga sandaling iyon.  Para kaming pinagpala, hindi dahil sa palayok na ginto sa dulo ng rainbow kundi sa kakaibang ganda nito.  Dahil sa kapag ng ambon na nagmumula sa falls ay nakabuo ito ng isang rainbow na talaga namang pinagpipiyestahan namin.  Iyon nga lang at parusa naman ito sa hawak kong kamera at talagang bahala na si batman basta makakuha lang ng litrato na may rainbow. 

Talagang sobrang amazing ang tagpong iyon.

Long Distance Relationship

Mahirap daw magkaroon ng isang long distance relationship.  Kahit na sa modernong panahon kung saan ay may internet at may telepono kang magagamit, iba pa rin ang pangungulila sa isang minamahal na nakakausap mo lang at hindi mo nayayakap. 

Sa pagkakaroon ng isang long distance relationship, dito mo raw masusukat kung gaano nyo talaga kamahal ang isa’t isa.  Maliban sa pagmamahal, trust at loyalty ang pinag-uusapan dito.  Hanggang saan ka makakatiis na hindi mo makapiling ang iyong minamahal lalo na kapag maraming temtasyon at tukso sa iyong paligid. 

Sadyang nakakabilib ang mga pusong nagmamahalan na kahit na malayo sila sa isa’t isa ay napapanatili nila ang kanilang sumpaan sa isa’t isa.  Marahil nga ay sadyang nakalaan sila sa isa’t isa at kahit na nasa magkabilang panig man sila ng mundo, kaya nilang magtiis at maghintay para sa kanilang minamahal.  At kapag dumating ang takdang panahon ng kanilang pagkikita at pagsasama, aasahan mong magiging wagas ang kanilang pagmamahalan.

Moment

Sa isang matatawag na paraiso kung saan ang buhangin ay maputi at pino, tahimik at halos walang tao sa isla, napakaganda ng tanawin, at meron kang isang modelo, ano pa nga ba ang pwedeng maging dahilan para ma-badtrip ka?

Kakarating lang namin sa isang isla at sa sobrang ganda ng isla ay excited ang lahat.  Ito kasi ang tipo ng isla na kahit buong araw at buong magdamag kang lumagi ay tiyak na magiging habangbuhay mong kayamanan.  Hindi ito katulad ng Boracay kung saan ay may night life.  Dito ay tahimik at walang nakatayong mga structures at tanging mga hampas ng alon lang ang siya mong maririnig.

Pagkatapos naming dumaong sa islang ito ay kuhaan na agad ng pictures.  Ang bawat minutong dumadaan ay nakapahalaga sa amin lalo na at limitado lang ang aming oras.  Sobrang nakapaganda ng islang ito maraming pwedeng gawing magagandang mga konsepto para magpalitrato.  Subalit kapag wala sa control mo ang panahon, isang malaking panira ang pabago-bagong panahon.

Ilang minuto palang kaming nakatapak sa isla at kasalukuyang nagsoshoot ay agad na pumatak ang ulan.  Mabuti sana kung ambon at madalang lang.  Ang kaso, malalaking patak ng ulan ang agad na bumuhos at sinamahan pa nang malakas na hangin.  At kahit na nasa tabing dagat ka na at tipong handa kang maglublob para maligo, tiyak na tatakbo ka at maghahanap nang masisilungan dahil sa masakit na tama ng ulan sa iyong katawan.  Ang ending, maaga kaming lumisan sa islang iyon dahil sa malakas na ulan.  Isang malaking na nakakapanghinayang na pagkakataon ang nasira dahil sa sama ng panahon.  Malamang ay matatagalan pa o baka hindi na maulit pang marating ko ulit ang lugar na iyon.  Moment na sana namin kaso naunsyami nang wala sa oras.  Haha.  Charge to experience na lang.

Luha

Minsan ay hindi natin inaasahan at bigla na lang uulan.  Kumbaga ay bigla na lang lumuluha ang langit.  Marahil ay sobrang bigat na ng ulap na kanyang tangan kaya’t mas mainam sa kanya na umulan para gumaan ang kanyang pakiramdam.

Tayo man ay dumadating ang pagkakataon na sobrang bigat na ng ating dibdib at kung minsan ay nakakagaan ng pakiramdam kung iluluha natin ito.  Kung tayo ay lumuha man, hindi ito nagpapakita nang kahinaan.  Bagkus ay nagpapakita ito na tayo ay tao din na marunong masaktan at may kahinaan.  Ang iba sa atin ay minamarapat na lumuha ng mag-isa at ayaw nilang ipabatid sa ibang tao na sila ay marunong ding lumuha.  Pero kung ano man ang paraan natin sa pagluha, ayos lang iyon dahil kapag naibuhos na natin ang sama ng loob at pasakit na nararamdaman, sobrang nakakaluwag ito ng ating dibdib at naghahatid ito nang kaginhawaan sa pakiramdam.

Kahit na sabihin pang ang pagluha ay dulot nang pasakit o kahit ano pa mang dahilan, kapag naibuhos na ito ay nagdudulot ito nang kakaibang ginhawa at saya.  Hindi porke’t lumuha ay malungkot na agad.  Kailangan lang nating tingnan ang positibong mukha nito at gumawa ng paraan para malapatan nang lunas ang dahilan ng ating kalungkutan.

Britania, San Agustin, Surigao del Sur

Ang islang ito ay matatagpuan sa gitna ng dagat sa bayan ng San Agustin sa lalawigan ng Surigao del Sur.  Sa malayo ay kitang-kita ang nakakaengganyo at nakakabighaning white sand nito at tiyak na maiintriga ka kung ano ang hitsura nito dahil para itong white sand bar sa gitna ng karagatan na may mga nakatayong puno ng niyog.  Nang una kong makita ito ay naalala ko tuloy ang wall paper ng Windows na may kaparehong tema.

Habang papalapit ka sa islang ito ay talagang mapapa-wow ka dahil sa taglay nitong ganda.  Ang tubig nito ay may matingkad na kulay green na siyang nagbibigay ng magandang complement sa sobrang mapuputing buhangin ng isla.  Kung baga, nakakaengkanto ang lugar sa ganda at kahit sino ang pumunta dito ay tiyak na mabibihag sa taglay niyang ganda.

Saang

Matagal na akong nangangarap na makatikim ng iba't ibang uri ng mga shell fish.  Nagbabalak nga akong pumunta sa isang probinsiya sa Visayas kung saan napakaraming mga shell fish ang puwedeng mabili at matikman.  

Minsan ay napadpad ako sa Mindanao kung saan nagkaroon ako nang pagkakataon na makatikim ng Saang o Five Fingers na shell fish kung kanila itong tawagin.  Simple lang ang ginawang pagluto nila.  Ginawa nilang adobo ito at nilagyan ng maraming luya para mawala ang lansa nito.  

Noong una ay hindi ko alam na Saang na pala ang nakahain dahil puro laman na lang ito at wala na itong shell.  Halos hindi nagkakalayo ang lasa at texture ng kanyang karne sa iba pang mga shell fish na natikman ko.  Iyon nga lang at solid ang karne nito at kailangang pakuluan maige para lumambot at para masarap kainin.

Happy New Year

Happy new year sa lahat.  Nawa'y lahat ng ating mga mithiin ngayong bagong taon ay ating makamtan nang naaayon sa biyaya ng ating Dakilang Lumikha.