Sa isang lugar kung saan ang mga taong nakatira ay nasa bundok o liblib na lugar, walang matinong transportasyon ang pwedeng magdala ng taong may sakit o ng patay kundi sa pamamagitan ng duyan.
Kapag naririnig natin ang salitang duyan, ito ay kadalasang tumutukoy sa isang bagay na ginagamit bilang pahingahan o tulugan. Subalit sa mga liblib at mahirap na lugar sa ating bansa kung saan ay malayo sila sa bayan, ito ay kadalasang ginagamit bilang ambulansiyang de paa o foot ambulance.
Gamit ang duyan, karaniwang nagtutulung-tulong ang mga tao sa isang pamayanan upang dalhin ang kanilang kabarangay sa pinakamalapit na pagamutan o punerarya. Dahil walang sasakyang magagamit sa pagtawid sa ilog at sa pagbaba-akyat sa bundok, ang duyan ang siyang mabisang paraan punan ang pangangailangang ito.
Nakakalungkot mang isipin na marami pa rin sa ating mga kababayan na nakatira sa mga liblib na lugar ang hindi man lang makapasok sa clinic o pagamutan upang magpatingin sa doktor. Kung kelan malala na ang kanilang kundisyon ay saka pa lang sila madadala sa isang pagamutan gamit ang duyan.
Ang nakakatuwa lang sa ganitong pangyayari ay ang pagtutulong-tulong at pagsasama ng mga tao sa pamayanan na iyon upang mairaos nila ang pangangailang ng miyembro ng kanilang pamayanan.
No comments:
Post a Comment