Alon

Ang alon daw ng buhay ay sadyang matalinhaga. 

Walang makakapagsabi kung ano ang magiging kaganapan ng ating buhay.  Kahit na patuloy tayong nagsusumikap para mas lalong mapaganda ang takbo ng ating buhay, kapag dumarating ang sandali na raragasa ang matinding alon ay tiyak na isa itong magiging isang malaking pagsubok para sa atin. 

Sa pagragasa at sa matinding paghampas ng alon, kahit sinong makaranas ng ganitong pangyayari ay tiyak na makakaramdam nang matinding pasakit.  Kadalasan ay maririnig natin ang mga hinaing ng ibang tao kung bakit sila ang pinaparusahan at kung bakit sobrang pasakit ang kanilang dinaranas.  Maririnig din natin ang kanilang mga panaghoy kung nagkukulang daw ba sila sa kanilang pananampalataya o may nagawa ba silang matinding kasalanan at ganoon na lang kung hagupitin sila ng malakas na alon.

Kapag dumarating ang mga pagsubok at wala tayong matatakbuhan, kagaya nang pagragasa ng matinding alon, ang tanging magagawa natin ay ang kumapit nang mahigpit sa kahit na anong puwede nating makapitan.  Kailangan nating indain ang mga pasakit at lahat ng mga matitinding dagok kung gusto pa nating mabuhay.  Ang bibigay at hinahayaang malunod na lang sa mga pagsubok ang siyang pinanghihinaan ng loob at walang kalakasan para lumaban.

Ang bawat isa sa atin ay tiyak na nakaranas nang mga hagupit ng alon ng buhay.  Iba’t ibang degree man nang hagupit ang ating naranasan, hindi natin puwedeng ikumpara ang ating sinapit sa sinapit ng iba.  At kahit na pare-pareho man tayo nang dadanasing hagupit, iba-iba pa rin ang ating mga pamamaraan para tayo ay lumaban at maka-survive.  Pero iisa lang ang maliwanag sa lahat ng mga pagdurusang tinatanggap natin.  Gusto pa nating mabuhay kaya tayo ay patuloy na lumalaban sa alon ng buhay.