Alaala

May nag tanong sa akin minsan.  Bakit daw kuha ako nang kuha ng pictures at gumagawa pa ako ng blog?

Simula nang magkaroon ako ng kamera ay nagiging hobby ko na ang pagkuha ng pictures.  Nakakatuwa kasing isipin at panoorin ang mga alaala kapag nakikita ko ang mga pictures na nakunan ko.  Hindi man ako kagalingan sa pagkuha ng mga pictures, sapat na iyon sa akin upang sariwain ang mga alaala ng mga lugar at mga taong naging bahagi na ng aking buhay.

Kahit noon pa man ay hobby ko na ang pagsusulat.  Kahit anong maisip ko ay sinusulat ko, mapa-essay, tula, o simpleng quotation, basta gumagana ang utak ko ay sinusulat ko ang mga ito.  Isa kasi ito sa paraan para lalong mapalago ko ang aking pag-iisip at matututo akong magcompose.  Nang natuklusan ko ang pagbablog, doon ko na ipinapublish ang kung ano mang nagawa ko na.

Sa isang retreat, iminumungkahi ng speaker na iyon na dapat daw ay matututo tayong mag-ipon ng mga makabuluhang bagay at isa na doon ay ang mga magagandang alaala.  Hindi daw kasi habang panahon ay maaalala natin ang mga masasayang bagay pati na ang mga taong nakilala natin.  Sa pamamagitan daw ng litrato at ating mga sulat, nagiging imortal sila.

Kaya’t heto ako ngayon.  Kapag may pagkakataon ay kumukuha ako ng pictures at nagsusulat na rin.  Kapag palarin ako at tumanda pa, ang mga pictures at ang mga nasulat ko ang siyang patuloy na magpapaalala sa akin sa mga lugar, bagay, at mga taong naging bahagi na ng aking buhay.  At sa pamamagitan ng blog ko, harinaway magiging imortal ang lahat na nakasama dito.